Uyana Potosi (6088m)

Yihaa!!!!!!! We hebben het gehaald, de Huana Potosi van meer dan 6 duizend meter hoog. Wat een avontuur, wat gaaf.
Het is de enige berg ter wereld die je kan beklimmen zonder echte alpine ervaring, dus de kans om zonder uitgebreidde cursussen een keer boven de 6 duizend meter uit te komen.
Vrijdag zijn we lang op zoek geweest naar een geschikt bedrijfje dat ons met vertrouwen de berg op kon gidsen, en voor 80 euro hebben we de trip inclusief materiaal, eten en overnachttingen geboekt. Er werden twee en drie dagen aangeboden. We hebben gekozen voor drie dagen zodat we beter konden acclimatiseren aan de hoogte en een dag konden oefenen met ijsklimmen op de gletscher. Verstandig onnie?

Nelson (onze gids van 23) haalde ons op van het hostel en om 12:00 uur waren we bij de basis hut onderaan de berg op 4700 meter. Het bleek zijn huis te zijn waar hij woonde met al zijn pa en ma en broers en zussen die ook allemaal gids waren. We kregen direct te eten van zijn zus en het was errug gezellig.
Vin Diesel zat er ook (natuurlijk niet de echte maar hij leek er heel erg op en had nog een zwaardere stem). Hij gokte op twee dagen en vertrok direct naar de hoge hut op 5200m. Er vertrokken ook 3 Engelse pikkies...zonder ijsklimervaring.

Wij kregen de uitrusting van Nelson: dikke skischoenen, stijgijzers (deze punten bind je onder de skischoenen zodat je in het ijs blijft steken, pickel (zoon grote ijshamer), hoofdlamp, skibroek, wanten en klimgordel. We liepen naar de gletscher om te oefenen met al dat speelgoed en ik kwam er al snel achter dat die skischoenen niet fijn wandelen, maar ja, ze zijn nodig voor de stijgijzers en lopen fijner in de rotsen.

Nelson ging voorop, daaraan vast zat Benno met een toew en weer 5 meter lager zat ik aan het touw vast. We begonnen op een vlakke helling ijs, leuk, maar het werd al snel steiler tot het bijna loodrecht omhoog liep. Ja hallo, en als ik nu val? Dan sleep ik Benno met die dikke punten onder zijn schoenen mee. We zaten helemaal niet gezekers en ik keek indmiddels al 5 meter naar beneden. Na ja, dan maar vertrouwen dat de punten in het ijs zullen blijven steken. Ik was doodsbang maar de gletscher was mooi. We stapten over gletscherspeleten waarvan je de bodem niet kon zien.

Na een nachtje op 4700 vertrokken we dag twee naar 5200. De Engelse pikkies waren inmiddels al weer terug. De konden niet door de moeilijkste ijspassage komen. Ja dan had je maar moeten oefenen, maar ik werd er wel zenuwachtig van. Onderweg kwamen we Vin Diesel tegen en die zag er echt afgemat uit:¨Its a pain in the ass, butt worth it¨. Binnen 2 uur waren we bij de hoge hut. Hap hap naar adem. Op 5200 is de luchtdruk minder dus zit er veel minder zuurstof in de lucht. Diezelfde nacht sliepen er nog 4 Spaanse klimmers die de moelijke ijsnoordwand zouden beklimmen en 2 sloveense klimmers type vrachtwagenchauffeur. Ik wist zeker dat die twee zouden snurken, en ja hoor, zagen die lui. Fijn als je met zn allen op het zoldertje van een klein hutsje slaapt. Om 18:00 aten we en gingen in de slaapzak liggen. Om 01:00 moesten we er al weer uit.Je moet namelijk in de nacht klimmen omdat de sneeuw dan nog hard is. En het wordt koud op 5200m zal ik je vertellen, en het is fijn dat je dan ook nog het trapje af moet en in het donker naar buiten moet omdat je moet plassen..brrrr, het was -10.
Slapen kon ik niet, ik had het echt heel benauwd en moest telkens rechtop gaan zitten om te happen naar lucht.

Om 02:0 zaten we aan de havermoutpap en en om 02:30 begonnen we aan de klim. Het was geweldig mooi die sterrenhemel en in de verte zagen we La Paz, de stad met 1 miljoen inwoners in het dal lichtgeven. Ik vond het wel spannend, stijgijzers onder, pickel in de hand, vast aan het touw voor het geval je wegglijd.
Het tempo laag hoog, ik was constant ahter adem. Slowly slowly please, dan stopten we weer even, maar ook al ga je op die hoogte in een lekker bed liggen, je blijft achter adem.
Oef oef wat zwaar, ik was constant aan het happen naar lucht een mijn uiterste best aan het doen om mee te komen. Om 04:00 stonen we vor de sneeuw/ijswand waar de engelsen waren omgekeerd. Slik, gewoon doen. Ik sloeg met de pickel naar hoevast en probeerde op de puntjes van mijn stijgijzers te vertrouwen, en het lukte. Wauw, wat een kick toen ik boven aan stond. Achter me een zwart gat want het was natuurlijk nog picke donker.

Maar na deze kick kreeg ik het zwaarder, ik voelde hoofdpijn opkomen en werd misselijk, men wat ik kapot. Eigenlijk was het niet leuk meer, ik werd duizelig en vond het een beetje eng worden. Maar ik bleef aan de top denken en wat een zonde zou het zijn als je nu om moet keren. En toen zagen we de top opdoemen, nog anderhalf uur te gaan. Het ging langzamer en langzamer. We waren er bijna maar het kon me niet meer schelen, ik kon eigenlijk niet meer. Als toetje moesten we nog een steile graat over. Nog dertig meter, ik wachte weer een minuut. Nog 5 meter, Benno stond bijna op de top maar ik kon niet meer en bleef weer een tijd naar adem happen. En toen stonden we er, slik.....wat mooi.maar ik wil lucht en wat is het koud hier. Na 5 minuten bijkomen kon ik er einlijk van genieten en beginnen met foto{s maken. De zon was net opgekomen en het uitzicht was fantastisch. We bleven een kwartiertje op de top want eigenlijk was het er niet fijn. Eerst terug ballanceren op de graad, wauw, nu konden we pas zien waar we tegen op waren geklommen. e foto{s die ik heb geplaatst zijn ook alleen van de terugweg, tijdens de klim was het namelijk nog donker.

Na een lange afdaling (fijn voor de knieen), kwamen we om 15:00 weer aan in La Paz.
Vandaag hebben we een dagje rustig aan gedaan, en morgen.tadadaaa...op de mountainbike van The Worlds most dangerous Road: The Death Road. Van 4500 meter afdalen naar 300 meter.
Dat zal gaaf worden. Ciau