Ben jij wel eens tegen een Lama opgefietst?

Nee? Nou ik bijna tijdens een knallende afdaling op de mountainbike.
Ik was lekker in volle vaart aan het afdalen op een weg met allemal van die losse keien. Ik naderde een haarspeldbocht en het is altijd mooi om die met een beetje slippende achterband te nemen. Ik had de lama wel in de bocht zien staan maar meestal wandelen die wel weg. Deze niet! Krgggggg, haa lama, ging net goed.

De afgelopen dagen hebben we drie afdalingen gedaan: op woensdag Deathroad. Deze weg loopt vanaf 4700m naar 1300m, het grootste stuk is onverhard en loopt pal langs afgronden van honderden meters, er zijn geen vangrailsen..... Tegenwoordig komt er geen doorgaand verkeer meer langs omdat er ergens een veiliger alternatief is aangelegd. Maar in het verleden viel hier gemiddeld 1 dode per dag doordat hele trucks en busen vol met mensen in het ravijn donderden. De gids vertelde een verhaal van een vrachtwagenchauffeur die net voor zijn truck het ravijn in viel er uit kon springen. En dag later hebben ze met groot materieel zijn truck omhoog getakeld. Beneden aangekomen vonden ze nog een truck, en nog 1 en een jeep met 4 nonnen. Niemand wist hier van. Volgens mij kan je daar beneden een beste spook/goedzoekerstocht houden.

Inmiddels zijn er 8 toeristen omgekomen doordat ze het ravijn in zijn gefietstl, dus een beetje zenuwachtig begon ik wel aan de tocht. Wel jammer dat onze groep verder bestond uit 3 engelse kneusjes van 17 die enorm stonken naar alcohol en klaagden dat ze maar een uurtje hadden geslapen en elkaar telkens voor de lol in de ballen sloegen. Maar dar ging het niet minder hard om (het eerste stuk was verharde weg Kitty). Op 1 tocht meer dan 3000 meter afdalen, wauw, dat voelt echt lekker. Maar bij de echte onverharde Deathroad aangekomen was het wel even schrikken, slik, het is echt waar. We fietsen over losse keien, naast je en afgrond die echt steil nar beneden loopt, als je valt kan je je echt nergens aan vast pakken. Toch maar iets minder hard dan. Wel heel gaaf. We aten wat bij een gedenksteen waar en Israelisch meisje uit de bocht was gevlogen. Het was erg lekker. Ondertusen werd het steeds warmer en kwamen we in het tropische woud terrecht. Uiteindelijk konden we onder in het dal zwemmen, en hebben we wat gegeten. Toen de hele weg weer terug met een busje, maar dan wel over het veilig alternatief want ik zou voor geen goud in een busje over de Deathtroad gaan, helemaal niet met een Boliviaanse chauffeur.

De volgende dag hadden we ons aangemeld voor en singletrack. Dit betekend afdalen over hele smalle paadjes en waar enige fietservaring vereist is. Onze gids was de Amerikanse Rusty, verder ging er nog een duitser en een canadees mee. Dit waren echt van die Cool guys. You Know like, it's awesome, like. Maar verder echt gezellige aardige kerels. De chaufeur bleek dronken te zijn en het duurde even voor Rusty een chauffeur had gevonden die ons naar de twee afdalingen (oh sorry, tracks dude) kon brengen. Na een aantal keren keren en zoeken een door de meest afgelegen dorpjes te hebben gereden kwamen we bij de track aan dude. De uitrusting die we om kregen loog er niet om: knie en scheenbenbeschermers, handschoenen, elleboog en onderarm beschermers en een motorcros helm, oei, wat gaan we eigenlijk doen? Daar kwam ik snel achter, wauw!!! Zijn jullie wel goed wijs? Smalle padjes over over bergkammen waar je links en rechts de diepte in keek. Niet zo diep als Deathroad maar als je daar an het rollen komt. Och en dan doen we er ook nog een paar sprongetjes tusen door, oh ja, oude incatrappetjes van elk 40cm. ,leuk. Benno ging natuurlijk als een onbenul achter de dudes aan en lag binnen drie vallen behoorlijk open. Ik besloot om de dag maar als een meisje te beginnen, en dan zou ik vanzelf ook wel stoerder worden. De omgeving was ook geweldig, zooo afgelegen en overal mooie rotsformaties, het leek wel en beetje ook de Grand Canyon in America. De schenbeschermers bleken erg handig voor de honden die in de dorpjes achter ons aan renden.

Het werd steeds gekker, het ging steil!! naar beneden en ik moest af en toe afstappen, en zelfs dan gleed ik gewoon naar beneden. We fietsten over smalle richeltjes. Op de iets minder steile en smalle paden zaten gaten van 3 bij drie en kweet niet hoe diep, gewoon om de hoek dus die kon je op het laatste moment pas ontwijken. Maar dit was zeker wel het allegaafste wat ik ooit heb gedaan. De tweede rit was helemaal mooi, in en soort maanlandschap. Niet te beschrijven. We eindigden in en veld met cactussen waar het iets minder steil was en je dus lekker hard kon gaan.

Die avond waren we weer laat thuis en gisteren was de laatste dag op de fietst. Dit was de echte race dag. Niet te moeilijk, niet te gevaarlijk (behalve overstekende lamaas), dus gewoon lekker gaan. We begonnen op 5200m, tot 4000. Toen weer de bus in nar 4700 en toen heelemaal naar een tropisch dal, gewoon dom sjezen.

Vandaag zijn we aangekomen bij het Titicacameer op meer dan 4000m. Morgen nemen we de boot naar het eiland van de zon waar we een incatrail gaan lopen. Duzzzzzzzzz.
Ik zal proberen en paar foto's te plaatsen maar de computer is erg sloom dus ben benieuwd.
Astalafiesta