Muito alto hier in Potosi

Na een mooie rit zijn we gisteren aangekomen in Potosi. Een zilvermijnstad op meer dan 4000 meter hoogte. Oef, en dat kon ik ook wel merken ook. Op de weg hiernaar toe kwam de koppijn al opzetten, en toen we aankwamen was ik kotsmisselijk en kon ik al niet meer zonder zonnebril kijken. Gelukkig had het guesthouse wat we hadden uitgekozen genoeg plek, het rook er naar euqaliptus en het was stil.....fijn. Ik ging direct op bed liggen en viel in slaap. Om 14:00 wilden we mee met een toer door de mijnen maar ik was heel wankel en mijn benen konden oppeens aan vier kanten scharnieren.
Maar we zijn toch gegaan, beetje zweverig liep ik achter benno en de gids aan. Er ging ook nog ene Lee uit Engeland. Toen we eenmaal onze pakjes aanhadden en de lampjes op ging het wel weer. Eerst kochten we op de markt drinken, alcohol, cocabladeren en dynamiet voor de mijnwerkers, je kan natuurlijk niet met lege handen aankomen en een bloemetje hadden ze niet zo veel aan.
Ze krijgen betaald naar wat ze voor grondstoffen uit de mijn halen. Vaak is dit niet meer dan 30 cent op een dag. Voor we de mijn in gingen kauwden we zelf een lading cocabladeren en stopten die in de wang. Maar ja, na tien minuten had ik alles perongeluk al doorgeslikt, oeps. Maar ik voelde me wel weer kiplekker.

Bij de mijn aangekomen leek het of we terug gingen in de tijd. Kleine stoffige mijnwerkertjes die de trolly´s in en uit de mijn duwden. We liepen achter ze aan, een heeeel eind de mijn in. De gemiddelde mijnwerker wordt niet ouder dan 45, ze sterfen aan een stoflong, werken onder invloed of verkeerd getimede explosies. Af en toe moesten we in een inham gaan staan om een voorbij komende troly te ontwijken. Men, wat hard werken die mannetjes, ik voelde me echt een ramptoerist, maar ja, we konden ze wel elke keer blij maken met een fles drinken. Maar ik ben blij dat ik gewoon in Almelo geboren ben.

De gids vertelde echt superveel, over het maken van de gangen, hoe de mineralen er uit werden gehaald, wie wat deed. Samen met de chief van de afdeling explosieven dronken we een fijn mijnmix. Pure alcohol gemixed met een beetje water uit de vieze leidingen waarmee ze de mijn nat hielden. Dit dronken we dan uit een stukje plastick. Eerst wat op de grond gieten voor geluk en dan adje. Niet verstandig maar ja, dit is echt een van die dingen die je keer in je leven gedaan moet hebben.

Soms moesten we trapjes af klimmen in een 20 meter diep gat. Zonder beveiliging en zelfs met losse treden. Om de haverklap moesten we ons aan de muur klampen om langs een geen idee hoe diep gat te lopen. Maar het was echt wel heel avontuurlijk. We eindigden met het brengen van een offer aan El Tio, de duivel voor de spanjaarden maar de beschermheilige voor de mijnwerkers. De gids stopte een sigaret in zijn mond en stak het aan, heel grappig. Zaten we dan diep in de grot naast een rokende rode duivel met trouwens een eeenorme dikke penis. Bekijk de foto maar.

Inmiddels was mijn koppijn weer opp komen zetten. Oef, ik kon mij ogen bijna niet meer open houden, pijn pijn pijn. Benno heeft samen met de gids nog wat dynamiet afgeschoten maar ik ben buiten gaan zitten. Terugweg was zwaar, ik kon elk moment overgeven en het laatste stuk teruglopen was heel naar. Eindelijk bij de hotelkamer aangerkomen moest benno zelf mijn sokken uitdoen en ben ik in bed gaan liggen. De vrouw van het hostel was heel lief en heeft Benno met een recept op pad gestuurd voor een medicijn tegen hoogteziekte. Na een paar uur ging het beter en na een nacht van 14 uur werd ik vanmorgen weer kiplekker wakker.

Na een ontbijtje met cocathee zijn we naar een heel mooi meer gelopen, compleet met twee lama´s. Terug in Potosi hebben we de taxi gepakt naar een warm meer waar we heerlijk gezwommen hebben.
Inmiddels spreek ik al 30 woordjes spaans en kan Benno bijna tot 20 tellen. Morgen gaan we met de bus naar Uyoni, een enorme zoutvlakte waar we 4 dagen rond willen rijden met een jeep. Bekijk de foto´s maar, die vertellen meer dan.........