Jippie......snik.......dag Hippie!

Ja jullie lezen het goed, ik ben Hippieloos, maar daar ging eerst nog een mooie roadtrip aan vooraf.

Na de dolfijnen gedag te heben gezegd checkte ik de olie van Hippie. Shit ver onder het min streepje, oeps, sorry Hippie.
Ik was telkens al bang dat hij het op het laats op zou geven en werd nu het einde in zicht kwam steeds zenuwachtiger, maar goed, voorzichtig rijden en koeling en olie in de gaten houden.

We namen de Ferry naar het Noordereiland en kwamen aan in de grote stad Wellington. Aaaahh, ik werd helemaal gek, wat een druk verkeer en drie banen. Het was warm en natuurlijk kwamen we in de fille waar Hippie het erg benauwd kreeg. Ik zocht snel een camping op zag dat ik het water ook wel eens bij mocht vullen. Weer oeps!

De volgende ochtend op pad naar Tongariro National park waar ik de Tongariro crossing wilde lopen. Dit is een doorsteek over een soort maanlandschap met vulkanen waar vele scenes voor de Lord off the Ring zijn opgenomen. Het was de eerste dag na de winter dat je de crossing zonder gids mocht lopen maar het was nog verplicht om stijgijzers te huren omdat er nog sneeuw lag.

Ik ging dus goed voorbereid op pad en het was een geweldige tocht. Ik liep langs riviertjes, vulkanen, door woestijn en sneeuwvelden en beklom de krater van een rode vulkaan. Dit was dus het gedeelte waar ik de stijgijzers onder moest binden. Wanneer ik daar weg zou glijden zou ik net als de Ring van Frodo vernietigd worden in Middle Earth. Het was echt cool om op de filmset rond te lopen en ik herkende veel landschappen.

De volgende ochtend wilde ik op pad naar Lake Taupo om te gaan skydiven met mijn manderijnenplukvriendinnetje uit KeriKeri. Maar Hippie had er niet zo veel zin in en wilde niet starten. Shit,.. maar gelukkig was ik met mijn "skodaverleden" overal op voorbereid en had Hippie al op een helling met de neus naar beneden geparkeerd (wat overigen uiterst prettig slaapt). We rolden ff, versneling in de twee en vrroem, we waren op pad. Nog 350 km. naar Auckland.....

Die nacht wildkampeerde ik voor het laatst met Hippie aan Lake Taupo, wauw wat een sterrenhemel! In de ochtend werd ik wakker en hoorde de eerste skydivers al naar benden knallen, ik stond namelijk pal aan het vliegveld, ikke ook, ikke ook!
Ik haalde Janet van het busstation, super leuk om haar na 3 maanden weer te zien.
Zij was super zenuwachtig en ik besefte nog niet helemaal dat we uit een vliegtuig zouden gaan springen. Taupo is "de" plek in NZ om te gaan skydiven. Het is echt een massa industrie, sommige instructeurs springen wel 25 keer per dag! Voordeel hier van is: goedkoop, 80 euro voor een tandemsprong!

We kregen een mooi pakje aan en moesten nog ff wachten op onze instructeurs die net uit de lucht kwamen vallen. Ze pakten een rugzakje van de kapstok en we stapten in het vliegtuigje dat naar mijn mening veel te vol was. Ik stapte als laatste in en zat met mijn knieen in mijn nek en de voeten tegen het plaffon. Mijn knie werd nog ff verder naar binnen geperst zodat het gammele luikje dat als deur diende dicht kon. Jeemig, wat gaan we hoog, zijn we er bijna? Eeuhm, we zitten op 2000 feet en gaan tot 12000.....
(Dit is 4 kilometer)

Ondertussen werd ik op de borst van Benny vastgegespt en kreeg ik instructies: als de deur open gaat springen we er uit, nog vragen? De deur ging open, oh shit oh shit, AAAAAAAHHHHHHHHH, AAAAAAAAHHHHH!!!!!! En dit in veelvoud, wat gaaf. Ik moest mijn armen spreiden, wauw wat een uitzicht. We vielen 45 seconden naar beneden en op 1 kilometer hoogte ging de parachute open. Wauw, we zweefden boven de aarde en ik kreeg de complimenten van Benny over mijn schreeuwkwaliteiten.
Maar toen begon ie een beetje te stunten, en cikelden we met enorme snelheden naar beneden. Ik werd helemaal misselijk, had die ochtend namelijk een enorm rijst met chicken tonight ontbijt gehad...slim. Kon het allemaal nog net binnenhouden, oef.

De twee daagjes met Janet waren supergezellig maar woensdagochtend moest ik toch echt richting Auckland om Hippie te verkopen.
Zag er erg tegen de verkoop op, wat als het niet lukt en ik moet met het vliegtuig? Had al zorgwekkende verhalen gehoord van backpackers die de auto gewoon op het vliegveld achterlaten. En dat was niet mijn plan dus besloot er anderhalve week de tijd voor te nemen. Maar een goede voorbereiding is het halve werk dus had ik al ruim van tevoren advertenties gemaakt en deze naar manderijnenvriendinnetjes gestuurd die in Auckland zijn gaan wonen. Deze hadden ze dus voor me opgehangen in de hostels. En zodoende had ik voor de woensdagmiddag al een paar afspraken staan. De eerste met Andreas en zijn vrienden uit Zweden. We hadden bij een ziekenhuis afgesproken maar we stonden allebei bij een ander ziekenhuis. Na veel gebel gezoek en gerij, je kon gewoon nergens stoppen in het drukke verkeer waren we goed chagerijnig toen we elkaar eindelijk vonden.

Rotstad he? Jazeker rotstad, goed, de bus. Ze waren er dirct helemaal weg van maar wilden eerst een apk keuring doen waar zij voor zouden betalen. Als alles goed was zouden ze hem kopen. Eeeuhm, best maar het mag niet te lang duren hoor want ik nog meer afspraken. Wat een gerij weer, ze konden geen garage vinden, ik begon een beetje drammen over mijn andere afspraken die aan het wachten waren en toen besloten ze maar om door te pakken: we kopen hem nu wel.

Yihaa, we gingen op zoek naar een bank en binnen een uur stond ik met al mijn tassen op straat met 2400 cash in mijn zakken!
900 dollar winst, toch mooi gedaan.
(Aangezien ik geen werk heb als ik thuis kom mag ik na deze topverkoop mischien wel voor Horstman en zoon komen werken?)
Natuurlijk was het wel ff slikken toen ze met Hippie weg reden, maar ook een enorme opluchting.

Nu heb ik dus nog anderhalve week te wachten tot ik naar Bangkok vlieg en wat voor avonturen ik in de grote stad allemaal beleef lezen jullie snel.