Groeten uit de middeleeuwen!

Eindelijk hebben we internet gevonden, jaja, net naast de Boeda.

We zijn nu een weekje in Myanmar maar ik heb het gevoel al jaren uit de bewoonde wereld te zijn.

Vanuit Bangkok zijn we gevlogen naar de hoofdstad Yangoon. Vliegen was de enige mogelijkheid omdat alle landgrenzen zijn gesloten. De regering is niet helemaal pluis vandaar dat er veel gebieden niet toegankelijk zijn voor toeristen, die hier trouwens zowiezo moeilijk te vinden zijn. Dit komt ook doordat het land door de hele wereld wordt geboycot en het afgeraden wordt om hier naar toe te reizen.
Rede hiervan is het militaire regime dat aan de macht is en de mensen rechten niet respecteerd.

In Yangoon kwamen was het direct duidelijk dat we terug in de tijd waren beland. De hoofdstad had geen hoogbouw, en het belangrijkste vervoermiddel was paard en wagen. We hadden geluk dat we direct een juist mannetje troffen om dollars te wisselen in Kyat. Alle banken zijn dicht en pinautomaten bestaan niet.
Nu kwamen we er achter dat we op low low budget moeten, met de dollars die we hebben meegenomen moeten we het doen. Zelf het retourticket terug naar Thailand kunnen we straks niet met de creditcart betalen.

Dit betekend slapen in krotjes (de wc is buiten en de douche is het bakje water wat er naast staat), ik zit vol rode bultjes die afstammen van de beestjes in mijn bed, bustickets kunnen we niet betalen en liften goedkoop mee met pick-up trucks.

Hoe dat is? Geweldig!
Je loopt langs de weg en loopt op een vrachtwagen af die wordt volgeladen met rijst. Noemt de plaats op waar je naar toe wil en kan met een beetje geluk voor 50 cent mee. En er kunnen heeeel veeel mensen in zo'n vrachtwagen. Af en toe wordt het wel een beetje ranzig, ze stinken allemaal naar pis en zweet en ze kauwen van de bladeren waar ze ontzettend smerige rode tanden van krijgen. Het lijkt net of ze allemaal op de bek zijn geslagen. Dit rode sap spugen ze de hele tijd uit.

Gelukkig mochten we af en toe op het dak. Gaaf! Maar wel goed vast houden! In Cambodja maakte ik altijd foto's van die overbeladen trucks, nu zaten we er midden tussen. Pindazakken zitten trouwens het meest comfortabel. De bevolking is superaardig. Ze willen ons altijd helpen maar dat gaat altijd wel erg moeilijk aangezien niemand hier Engels spreekt.
Op deze manier hebben we binnen drie dagen 600 kilometer afgelegd.

Donders avontuur zo met z'n tweeen, we zijn inmiddels twee toeristen tegengekomen en verder zitten we midden in het gewone leven. De hele dag worden we nagezwaaid.

Nu zijn we ff aan het bijkomen in Bagan. Dit is een toeristische plek met een paar toeristen dus ook een (dure) computer met internet. We fietsen de hele dag door historische ruines die op de werelderfgoed lijst staan.

Ik kan mijn mail niet lezen omdat hotmail hier verboden is. Mischien kan ik binnenkort (in Mandalay) wel weer mijn site checken. (voor hopelijk leuke berichtjes) Bellen kan ook niet. Anders spreek ik jullie vanuit Thailand.