Bungeeeee!!!!

Jajaja, dat duurde inderdaad even maar hier ben ik dan. Een stinkende Martine vanuit een stinkend Katmandu.
Och ja, dat was ook zo, Azie is niet alleen maar mooi en rozengeur en manenschijn, het is er arm, in de steden smerig en gemiddeld 50 jaar terug. Maar ja, het is wel een keer weer wat anders en das mooi.

De reis ging goed, jammer dat we in Doha (Arabie) in het donker een tussenstop maakten, ik had wel graag een keer een kameel in een echte woestijn gezien, maar gelukkig nog wel een paar tulbanden gespot.
Op het vliegveld van Doha kwam ik aan de praat met Ada en Arnold, een stel uit Amsterdam die voor de Annapurna trekking naar Nepal komen. Zij werden afgehaald door de Nederlandse Martine die hun gids zal zijn samen met haar man Lopsang Sherpa, je begrijpt het al, een Nepalees. Ik kon met hun mee naar het guesthouse net buiten Katmandu. We hebben samen ontbeten en een beetje rondgelopen rond de bodanath stupa.
Deze is heeeel groot en bekend, rondom zijn allemaal gebedsmolentjes ingebouwd en de boedisten lopen dan de hele dag aan die dingen te draaien en gebedjes op te zeggen. Sommigen gaan bij elke draaimolen uitgebreid op de grond liggen. Hoe meer moeite je doet hoe beter je naar je volgend leven zal gaan. Dus jullie weten wat je te wachten staat.

Toen ben ik in coma gevallen en hebben we 's avonds nog iets gegeten. De volgende dag ging ik op avontuur in Katmandu en heb een fiets gehuurd, op die manier kom je het snelst door het drukke verkeer waar het recht van de brutaalste geldt. Dat is echt kicken, vaak deed ik wedstrijdjes met brommers maar ik won altijd met mijn smalle stuurtje. Maar het is echt ongeloflijk hoe ze hier rijden. Verder is het niet echt een pretje hoor, want die gassen zijn echt smerig, vaak liggen er ook nog bergen rottend afval langs de straat waar je van over je nek gaat. En dan zijn er veel straten niet verhard waardoor het allemaal een nog grotere smeerzooi wordt.

Ik wilde dus ook snel weg hier. Ik kon wel met Ada Arnold en Martine mee maar die vertrokken pas komende dinsdag. Toen ben ik op zoek gegaan naar andere backpackers die met mij mee wilden maar kon die niet inden. Er lopen wel toeristen rond maar het zijn vaak zweeffiguren die in de boudistische leer zijn of Engelse les geven en niet weg kunnen.
Toch op laatst besloten met A en A mee te gaan en toen later toch weer niet. Shit ik ook altijd met dat getwijfel. Vind het toch fijn om wat vrijer te zijn. Nu ga ik op stap met een drager en een gids, ik mag het tempo bepalen en waarschijnlijk komen we onderweg genoeg mensen tegen. Het is een gok, maar wel een avontuur. Met twee stellen op stap leek me toch net niet zo ideaal. Gisteren hebben we wel bij ze gegeten en het was heel gezellig en lekker.

Oei ik moet doortypen, ze gaan zo dicht.
Maar eerst nog iets donders moois!
Ik heb vandaag de enehoogste bungeejump ter wereld gemaakt: 160!!
Had ik gisteren geboekt, wel om 5:00 opstaan een eind rijden over wegen die geen weg mogen heten en een bus waar ik al helemaal niks over zal zeggen, maar toch zijn we tot 15 km onder Tibet gekomen. Langs een geweldige kloof waar uiteindelijk dus een hangbrug over hing waar we vanaf konden springen. Maar toen ik aan het wachten was op mijn bungee ging er iemand voor mij een swing maken. Honderd meter verop hing een kabel over de kloof daaraan zat een klimtouw waar ze aan vast wetrd gemaakt. Ik snapte er niks van, die kabel hing veel te laag maar toen sprong ze, whaaaaaaa. Recht naar beneden en toen vooruit door de kloof, de val was acht seconden en ze werd heel snel heeeeel klein. Zoiets gaafs had ik nog nooit gezien. Ik annuleerde de bungee en maakte de swing. Wau wauw wauw, aaaahhhh, echt niet na te vertellen zoiets. Ik viel gewoon 140 meter naar beneden en toen recht vooruit, heel soepel en ik voelde er niks van.
Daarna kon ik heel goedkoop de bungee ook nog doen en dat was ook super, alleen knalde wel bijna mijn kop uit elkaar, jeemig wat hoog.

Maar goed, ik was dus pas laat terug in Katmandu, ik ga zo douchen en mijn tas voor de trekking klaarmaken. Morgen moet ik nog een paar dingetjes kopen en dan vertrekken we naar Bhesisennar, vanwaar we maandag beginnen met lopen. 18 dagen later hoop ik dan in Pokhara aan te komen. We gaan dus rond het Annapurna massief lopen. Dit is de bekendste en schijnt mooiste trekking ter wereld te zijn. Annapurna wordt ook wel moeder van de oogst genoemd omdat alle drie de seizoenen op het 300 lange pad aantreft. We lopen 10 dagen lang in de hopelijk droge regenschaduw en het hoogste punt is 5700m.
Verder zal het redelijk veel regenen maar ik heb ook al best vel zon gezien hoor.
Er schijnt twee keer en mogelijkheid te zijn om te internetten dus dat zal ik zeker proberen. Verder mail ik het adres nu nog naar huis van het bureau waar ik mee geboekt heb. Vanaf en aantal hutten kan ik naar kantoor bellen en die kan over een weer geschreven mail berichten doorgeven zodat ik niet drie weken lang afgesloten ben.
Zo, ik ga slapen. Veel plezier met de zomer daar. Ik mis jullie best wel hoor. Heb veel zin in de trekking maar het is af en toe wel erg spannend. Wie gaat er volgend jaar mee?
Nou doei!