Lopen, nodles, lopen, rijst, slapen, lopen enz....

Saaie titel onniedan?
Dat waren de afgelopen 18 dagen niet hoor maar wel heeeel eenvoudig.
Ik ben net weer terug in de bewoonde wereld en lag echt helemaal dubbel om al die reacties op het vorige bericht, donders mooie flauwe kul wat ik wel heb gemist.

Maar ik heb de 300 kilometer ronde de Annapurna overleefd. De eerste dag lopen was heeeeet!!, pfieoei, sjouwen en sjouwen door tropische bossen omhoog langs een mooie rivier. Ja en daar loop je dan met een gids die de hele dag onafgebroken zingt en een drager die niet helemaal goed wijs is en haast bezwijkt onder mijn rugzak.
Hoe ga ik dit drie weken volhouden denk je dan bij jezelf, en dan verschijnt er op eens midden in de rivier (de bruggen waren wel vaker kapot) een duitser. Wauw, nog een toerist in de omgeving. We raakten gezellig aan de klets maar het werd al snel duidelijk dat hij veel langer over de trek wilde doen dan ik en we waarschijnlijk niet lang samen konden lopen (hij droeg zijn rugzak ook zelf). Maar direct dezelfde avond besloot hij om een dorp verder te lopen en in dezelfde hut zou slapen als ik. Tot grote ergernis van zijn gids die dacht dat ik grootse plannen met hem had terwijl hij net getrouwd was en een dochterje van 7 maand had. Nepalesen snappen niet dat je als man en vrouw ook gewoon vriendschappelijk met elkaar kan omgaan. De dag erna liepen we ons eigen tempo en vertelden de gidsen dat we in dezelfde hut wilden slapen maar die avond kwam ik erachter dat we al veel verder waren dan Stephan die dag zou lopen. We belandden ook nog eens in een krakkemikkig krot waar een nederlandse koe nog niet eens voor stal aan zou zien. Die avond zat ik chagerijnig bij een nepalese familie met een bord rijst op schoot aan een vuurtje waar nog meer rijst werd gekookt en besloot niet verder te lopen tot hij ons had ingehaald.

De volgende ochtend had ik post. Een mannetje vanuit hutjemutje met een baal stro op zijn rug voor hutje tutje had in hoeitoeki een briefje gekregen van een grote blanke en gaf die aan mij. "Haai Martine, ik hoorde dat je ergens op de route bent gestrand. Ik kon je alleen niet bereiken omdat er een aardverschijving is geweest en moest een omweg maken. Ik wacht verder op de route op jou en wil je graag weer zien." Haha, mijn dag was weer goed. Uiteindelijk hebben we samen een week gelopen totdat hij echt te langzaam ging lopen en mijn gids graag doorwilde omdat hij had vernomen dat hij een zwanger vriendinnetje in Pokhara heeft. De rest van de goede tijden soap vertel ik wel een keer onder het genot van een lekkere boterham met kaas.

De meeste dagen zagen er ongeveer zo uit. 6:00 opstaan, liter thee drinken, met een grote platgedrukte oliebol erbij, wat ze ook wel Tibetean bread noemen. Water vullen, chloordruppeltje erbij en om 7 uur op pad. Lopen, onderweg stoppen voor thee met koekjes en om 12:00 lunchen. Onderweg wonen mensen die een eenvoudig guesthouse met restaurantje hebben gebouwd zodat je altijd wel ergen kan gaan eten. Dit was de ene keer fried noodles en de andere keer dal baht. De nepalesen eten twee keer per dag en dat is dal baht, ingredienten: rijst, groentedrapje dat je over de rijst gooit, een gekookte aardappel in curry en gebakken spinasie. Best goed tochtvoer. Uiteindelijk at ik dat ook meestal omdat het makkelijker was om gewoon te eten wat de pot schaft. Het nadeel van mijn trek was dat ik in het regenseizoen zat, dus veel wolken en ook best veel regen. Voordeel is dan wel dat je de enige toerist bent en veel meer in contact komt met de lokals. We aten altijd bij de mensen in de keuken en zaten rond het vuur terwijl ze kookten. Af en toe moesten ze naar buiten om de ingredienten uit de tuin te trekken. verser kan niet. Als we na een dag lopen lopen bij een guesthouse aankwamen, was het eerst douchen. En vaak nog warm ook. Bijna elke zichzelf respecteren questhouse had wel een solar apparaat op het dak staan. Heerlijk, zo mooi hebben ze het in de alpen niet voor elkaar. Daarna weer thee drinken rond het vuurtje, eten en om 8 uur naar bed.

Volgende dag weer hetzelfde riedeltje. De eerste paar dagen waren knetterheet en zwaar, we moesten echt veel klimmen. Het kwam voor dat we een omweg moesten maken voor een aardverschuiving en ff 1000 meter moesten stijgen om er langs heen te kunnen. Onderweg kom je door dorpjes waar je struikeld over de kippen en opbotst tegen irritante enorme waterbuffels die niet aan de kant willen. Of eigenwijze ezels die niet willen doorlopen omdat ze net lekker van een wietplantje aan het snoepen zijn. Jaja, je leest het goed. Langs de paden groeien enorme bossen marhiuana, zoveel dat je door de wiet de bergen niet meer ziet. Helaas was het nog niet klaar voor echt gebruik. In Oktober tijdens het hoogseizoen stikt het hier van de Israeliers die knetterstoned de Annapurna roundtrek lopen. Mijn gids vroeg nog wel bij een boertje of ie nog wat goede kwaliteit had achter gehouden maar hij had net het laatste aan zijn ezels gevoerd. Happy Dunky!
Verderop liep trots een drie jarig mannetje met het hoofd van een geit rond. Het lichaam van de geit werd zojuist ontveld en lag nog steeds te trillen. Het mannetje liep stoer door de drek met de handjes om de hoorns.

Na een week waren we op 3200 meter en moesten een dag rust inlassen voor de acclimatisatie (Marije zegt namelijk dat dat moet). Ik kreeg al een beetje koppijn en deed het mooi kallum an. Stephan en ik vonden zelf een echt bioscoop. Voor drie euro werd de generator aangeslingerd en zagen we vanaf een yaklederen bankje op een echte tv de Himalya Caravan.

Buiten leek het af en toe of we in het wilde westen waren. Mensen reden paard, er hingen buffelhoofden aan de huisjes, en de stieren liepen vrij rond. Voor een extra acclimatiesatie voordat we de Tholung La pas van 5400 over zouden steken maakten we een tripjes naar het Tilichio Lake, het hoogst gelegen meer ter wereld op 5000 meter hoogte. Om er te komen liepen we door een soort woestijnlandschap met enorme zandlpilaren. Omhoog een enorme steile zandwand en omlaag ook. Ik deed mijn best niet mijn evenwicht te verliesen op het provisorische richeltje ander zou ik honderen meters omlaag rollen. Die nacht sliepen we in het meest dramatische krot ooit, het Tilichio basecamp. Het water lekte aan alle kanten naar binnen en het was knetterkoud.(4000 meter) De volgende ochtend begonnen we om 5:30 te lopen. Oef, naar 5000 meter in 2,5 uur. Heel appart die die hoogte. Je longen gaan pijn doen en ik had enorme problemen met mijn evenwicht. Je wil wel sneller maar het kan gewoon niet. Na tien stapen moest ik weer uithijgen en dan kwam ik nog niet op adem. Maar het meer was geweldig mooi. Nog diezelfde dag zijn we afgedaald naar 3800 meter en weer geklommen naar 4500 meter. Toen was ik moe.
Stephan had ik inmiddels achter me gelaten maar kwam gelukkig Ada en Arnold tegen. Heerlijk om weer ff nederlands te kunnen kletsen.

Twee dagen later was de topdag. Om 6 uur begonnen we te lopen en om 9 uur stonden we op de pas van 5400. Wauw, het was eindelijk helder weer en ik zag mijn eerste 8 duizender, de Daulagiri, de op zes na hoogste berg ter wereld. Toen begon de slopende afdaling naar Mauktinath op 3200. En opppeens waren we in een totaal ander landschap. Een soort woestijn met hoog kale bergen en op de achtergrond de hoge Himalaya toppen. In het dorp werden paarden races gehouden en die avond was er een openluchtconcert van een bekende nepalees. Geweldig om te zien hoe die mensjes helemaal uit hun dak gaan. Ik genoot ondertussen van het uitzicht op de Daulagiri die door de volle maan licht gaf.

De volgende dag gaf ik het na twee uur lopen al op en strandde in het middeleeuwse dorpje Kag beni. Maar dan ook echt middeleeuws. De huisjes waren gemaakt van modder en in de smalle steegjes liepen kalfjes en kippen. Het dorp ligt op de grens met het laats verboden koningkrijk op aarde, de Upper Mustang en het Dolpa gebied. Ik ging onder het verboden toegang bord staan en keek vanuit mijn ooghoeken naar de politie op de post. En besloot het daar maar bij te laten.

De twee dagen daarna liepen we door een hele brede kloof waar het ongelooflijk waaide en mijn lippen openbarsten door de droogte en de hoogte. Langzaam daalden we af en kwamen we weer in het groene, hete, natte bos terrecht. De laatste paar dagen had ik het echt wel gehad en maakte lange dagen wat ik vervolgens weer moest bekopen met een treuzeldag omdat de energie op was. Nu ben ik dus in Pokhara en zie net in de mail dat Stephan ook is gearriveerd. Ik ga hem zo ff opzoeken. Morgen nog een dagje relaxen en dan zondag raften. Maandag waarschijnlijk een brommer huren en met mijn gidsje een ritje maken naar een viewpoint waar we met veel geluk de mount everest kunnen zien.

Zo, dit was heeeel in het kort mijn trek door de Himalayas. Ik hoop dat ik jullie thuis een aantal foto's kan laten zien, mijn digitale camera is namelijk al op dag 2 kaduk gegaan en ik heb een gewone goedkope yasika gekocht. Met een ouderwetse film. Kiek'n wat daar uitkomt.
Ik zal dinsdag nog wel ff wat scrijven over mijn tochtje in de raftboot.

That's all for now. Tot gauw, ik ben nu echt aan het aftellen en wil graag gezellig naar huis.
Knuffel van Tinus